Οι μνήμες μας είναι το "γέμισμα" του εαυτού μας που πάει μαζί με την ωριμότητα και τη σοφία μας. Αν αρνηθούμε ή εγκαταλείψουμε αυτές τις μνήμες, είναι σαν να ξεκινάμε απ' την αρχή. Δεν έχουμε πουθενά ν' ακουμπήσουμε.
Βρήκα ένα πολύ ωραίο ποίημα της Λένας Παπά (έχει γράψει "Το δωμάτιο" των Κατσιμίχα). Σού το στέλνω γιατί είναι σχετικό με το θέμα σου και επειδή είναι ωραίο φυσικά. Λέγεται "Μνήμες":
Μερικές μνήμες είναι όπως μια κουνιστή πολυθρόνα,
μέσα σ' ένα ηλιόλουστο δωμάτιο Άλλες ένα περβάζι με βασιλικό Ένα σεργιάνι σε ανθισμένο κήπο
Μα είναι και κάτι μνήμες στρίγγλες μανιασμένες θάλασσες με αρπάγες κύματα που σε πνίγουνε βαθιά
είναι και κάτι μνήμες πεινασμένοι λύκοι που σε κατασπαράζουν μοναχή, χαμένη Κοκκινοσκουφίτσα στης αναπόλησης το δάσος
Όμως εκείνη που χρόνια με τρομοκρατεί και με μαγεύει σα σκύψιμο επάνω απ' τον κρατήρα ζωντανού ηφαιστείου είναι η μνήμη σου
ένα ολωσδιόλου πανικό λαχάνιασμα με ξωπίσω από τις φτέρνες μου τη λάβα τη φονική του έρωτά σου.
1 σχόλιο:
Βρήκα ένα πολύ ωραίο ποίημα της Λένας Παπά (έχει γράψει "Το δωμάτιο" των Κατσιμίχα). Σού το στέλνω γιατί είναι σχετικό με το θέμα σου και επειδή είναι ωραίο φυσικά. Λέγεται "Μνήμες":
Μερικές μνήμες είναι όπως μια κουνιστή πολυθρόνα,
μέσα σ' ένα ηλιόλουστο δωμάτιο
Άλλες ένα περβάζι με βασιλικό
Ένα σεργιάνι σε ανθισμένο κήπο
Μα είναι και κάτι μνήμες στρίγγλες
μανιασμένες θάλασσες
με αρπάγες κύματα που σε πνίγουνε βαθιά
είναι και κάτι μνήμες πεινασμένοι λύκοι
που σε κατασπαράζουν
μοναχή, χαμένη Κοκκινοσκουφίτσα
στης αναπόλησης το δάσος
Όμως εκείνη
που χρόνια με τρομοκρατεί και με μαγεύει
σα σκύψιμο επάνω απ' τον κρατήρα ζωντανού ηφαιστείου
είναι η μνήμη σου
ένα ολωσδιόλου πανικό λαχάνιασμα
με ξωπίσω από τις φτέρνες μου
τη λάβα τη φονική του έρωτά σου.
Δημοσίευση σχολίου